Het oude clubhuis van de Groninger Rugbyclub had veel weg van een keet. Het was klein, bouwvallig, voorzien van primitief sanitair en was bovendien inbraakgevoelig. In 2001 werd daarom besloten tot nieuwbouw.

Gezien het beschikbare budget, zeker in verhouding tot het gewenste programma, was het vanaf het begin duidelijk dat het gebouw grotendeels door de leden zelf gebouwd zou moeten worden. Goedkoop, zelf te bouwen, en inbraakwerend waren de uitgangspunten bij het ontwerp. Tenslotte was er een speciale wens; de aanwezigheid van tenminste één spant. In het oude gebouw zaten ook spanten en daar is tijdens feesten de traditie ontstaan om daar vanaf af te duiken, om vervolgens door de andere feestgangers opgevangen te worden. Deze traditie moest in het nieuw gebouw behouden blijven.

Het gebouw is ontworpen als een fort in het open veld: rechthoekig, 24 meter lang, 10 meter breed en 4 meter hoog. Ondanks de beperkte omvang probeert het de omliggende sportvelden te domineren. Verschillende architectonische hulpmiddelen zijn gebruikt om dit effect te versterken. Zo is de gevel opgebouwd uit gebroken stoeptegels. Zij geven het gebouw een ruwe, harde uitstraling. Verder oogt het gebouw ‘opgetild’ door het toepassen van een teruggelegde plint van gladde tegels. Ter plaatste van de vier dubbele deuren wordt de plint tot aan de bovenkant van de kozijnen doorgetrokken. Loopbruggen vormen de entree, waardoor het gras rond het gebouw loopt, als een gracht met ophaalbrug. Ramen zijn laag en breed met een diepe negge (als schietgaten).

Ook het interieur heeft een stevige uitstraling: wanden zijn opgetrokken uit diverse kleuren metselwerk. Het dak zit hoog en wordt gedragen door zware houten spanten. De indeling van het gebouw is eenvoudig: de ene helft is kantine de andere helft bevat service ruimten (hal, toiletten, keuken, bijkeuken en materialenberging). Het metselwerk van het binnenspouwblad bestaat uit restpartijen gevelstenen in diverse kleuren.