Het beeld Fietsles van Kees Verkade staat sinds 1986 op de Ubbo Emmiussingel. De oorspronkelijke plek van het beeld was het Koude Gat bij de Vischmarkt. Het heeft al een aantal keren de krant , omdat het weer beschadigd of vernield was. Tot drie keer toe! Dat is gek, want het onderwerp van het beeld: de vader die zijn zoontje of dochtertje fietsles geeft, is duidelijk herkenbaar. Juist beelden die zogenaamd ‘niets’ voorstellen roepen vaak agressie op.
Het anderhalve meter hoge beeld heeft weinig met volume en is meer lijnachtig van vorm. Vol vaart rent de vader naast de fiets en duwt het krampachtig sturende kind vooruit. De dynamiek van het beeld wordt nog versterkt door het modelé van Verkade. In het gegoten brons is duidelijk te zien hoe Verkade het beeld vorm gaf. Het ruw gemodelleerde oppervlak versterkt het gevoel van vaart en geeft het geheel een zekere zwierigheid.
Omdat in 1970 de Bondsspaarbank 150 jaar bestond, wilde men de gemeenschap een kunstwerk schenken. Men heeft bewust gekozen voor Verkade. Het beeld moest aan goede artistieke normen voldoen, maar tevens aanvaardbaar zijn voor 80 procent der bevolking’. In april 1971 is Fietsles onthuld door de toenmalige burgemeester van Groningen, Berger. Om het plaatsen van fietsen tegen te gaan was een speciale bollende sokkel gemaakt.
Kees Verkade was onlangs nog in het nieuws omdat hem gevraagd is een buste als monument voor Simon Carmiggelt te maken. Verkade heeft veel kleinplastiek gemaakt, altijd van mensen, vaak sportende figuren en ook wel kinderen. Hij is in 1941 in Haarlem geboren en woont nu al jaren in Zuid-Frankrijk. Het beeldje voor de Managersprijs die in 1987 is uitgereikt aan de Groninger ondernemer Jac Boiten is door Verkade gemaakt. Hij heeft bustes gemaakt van Arthur Rubenstein, Yeats, prinses Gracia van Monaco, Toon Hermans en Ton van Duinhoven. De buste van prinses Gracia is door prins Reinier geschonken aan een museum in Washington, waar het werd onthuld door Nancy Reagan.
Soms schijnt de roddelpers ook aandacht aan Verkade te besteden, mede door de kringen waarin hij verkeert. Dit maakt zijn werk voor sommigen al verdacht; het zou te gemakkelijk zijn. Zijn laatste opdracht in 1987 voor het hoofdkwartier van Unicef in New York bevestigt dat vermoeden enigszins. Een beeld op ware grootte van een hurkende vrouw met een wankelend kind verbeeldt ‘de eerste stap’. Het beeld is tamelijk glad realistisch uitgevoerd en doet wat clichématig aan. De moeder en het kind zijn voller van vorm dan de figuren van Fietsles. In het verleden is het werk van Verkade wat volume betreft wel vergeleken met het werk van Giacometti. Zelf vergelijkt hij het met zijn leven dat ook voller geworden is.
Sterk aan Verkade is zijn stroboscopisch oog. Hij weet uit de volle actie één beweging te vangen in een beeld. Die kwaliteit is duidelijk te zien aan Fietsles, dat nu gelukkig wat veiliger staat aan de Ubbo Emmiussingel.